کاهش انگیزه به خود تزریقی مرفین بدنبال تجویز نانوکورکومین دندروزومی در موش آزمایشگاهی بزرگ

زمینه و هدف: کورکومین (ترکیب فعال زردچوبه) دارای طیف گسترده ای از خواص درمانی و دارویی است اما فراهمی زیستی و انحلال پذیری پایین در آب، استفاده از آن را محدود می کند. دستاورد های اخیر در فناوری نانو یک رویکرد جدید در درمان سوء مصرف مواد فراهم آورده است. این مطالعه به منظور بررسی اثر نانوکورکومین دندروزومی بر وابستگی به مرفین در موش آزمایشگاهی بزرگ توسط روش خودتجویزی انجام شد. روش‌ها: ابتدا موش ها ی نر (250 تا 300 گرم) بی هوش و یک کاتتر داخل ورید وداج راست آن ها قرار داده شد. بعد از طی دوران بهبودی موش­ها به مدت 12 روز و هر روز به مدت 2 ساعت در داخل اطاقک خود تزریقی قرار گرفته و با هر بار فشار دادن پدال فعال مقدار 0/1 میلی لیتر محلول سالین یا مرفین دریافت کردند. در گروه درمان با نانوکورکومین، 30 دقیقه قبل از قرار گرفتن حیوان در دستگاه، نانوکورکومین دندروزومی (10 میلی گرم بر کیلوگرم) به صورت داخل صفاقی تزریق و اثر آن بر خود تزریقی مرفین بررسی شد. یافته‌­ها: مرفین منجر به ایجاد وابستگی گردید و تعداد پدال فعال نسبت به غیر فعال به طور معنی داری افزایش یافت. همچنین بین تعداد پدال فعال گروه سالین و مرفین تفاوت معنی داری مشاهده شد. در حالی که تعداد پدال فعال گروه نانوکورکومین دندروزومی به اضافه مورفین به طور معنی داری در مقایسه با تعداد پدال فعال گروه مررفین کاهش یافت (0/05(p < . نتیجه­‌گیری: نانوکورکومین دندروزومی باعث مهار سیستم پاداش شده و از اثرات تشویقی مرفین، جلوگیری می­کند.